ANGELA KIJKT TV
Recht tegenover B&B vol liefde en De slimste mens staat een bijzonder programma dat veel meer kijkers verdient dan het nu heeft, schrijft Angela de Jong. ‘Wat ik zag, ging rechtstreeks mijn hart in.’
Angela de Jong 20-08-24, 11:58 Laatste update: 20-08-24, 12:51
Het staat recht tegenover kijkcijferknallers De slimste mens en B&B vol liefde. En het gaat over ouder worden, aftakeling, dementie, de dood en meer van dat soort ongezellige onderwerpen. Wie ploft daar nou vrijwillig voor neer als je je ook kunt verkneukelen om een import-Schotse landheer met knickerbockers? Precies.
Maar toch. Stel nou dat u ergens vandaag een uurtje over hebt. Of later deze week. Doe uzelf een plezier en kijk de nieuwste reeks van Roosen & Borst terug. De eerste twee afleveringen waren afgelopen maandagen al te zien op NPO 2. Ik zag ze gisteravond na elkaar, in de verkeerde volgorde, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Want wat ik zag, ging rechtstreeks naar mijn hart. Het was ontzettend schrijnend, indringend en verdrietig, maar ook mooi, intiem en kwetsbaar. En troostrijk, omdat het weer eens duidelijk maakt dat iedereen op zijn eigen manier worstelt.
Adelheid Roosen en Hugo Borst hebben elkaar al een paar jaar gevonden in het onderwerp dementie. Het leverde al een paar interessante series op. Deze nieuwe reeks focust op de dood. Is alles gezegd, hoe neem je afscheid, wacht je lijdzaam af of stap je er bewust uit, dat soort vragen.
Ik werd in aflevering 2 getroffen door de Rotterdamse actrice Chrisje Comvalius, beter bekend als Dorothea uit GTST. Ze is inmiddels overleden, maar bij Roosen & Borst is ze nog 75, lijdt ze aan hartproblemen en dementie en wil ze niet meer. Als buitenstaander is er helemaal niks aan haar te merken, maar zij is zichzelf niet meer, zoals ze wanhopig zegt. Zodra er toestemming is voor euthanasie, wil ze tien dagen in een hospice, met alleen haar intimi om haar heen en dan is het klaar.
Het is echt nogal wat om je zo op te stellen op tv Angela de Jong
Haar zoon zit erbij en luistert hoe ze haar einde schetst. Zo kalm, sterk, berustend. Allebei. Hoe ze erbij zitten, naar elkaar kijken, is al een heel verhaal op zich.
In aflevering 1 zit een ontroerend gesprek tussen een zieke vader en zijn dochter waarin ze, gelegen op bed, heel eerlijk terugkijken op het leven, over het werk dat altijd voorging, zijn gebrek aan interesse voor haar en haar broer en zijn schuldgevoel daarover.
Nog indringender is het relaas van drie zussen, ook in aflevering 1, die bepaald geen leuke jeugd hebben gehad door hun tiran van een vader, die hen ook sloeg, maar voor wie ze nu zorgen. Uit schuldgevoel. Omdat het zo hoort. Maar toch vooral uit liefde en in de hoop dat hij eindelijk eens zegt dat hij van ze houdt. Hun broer kan dat niet opbrengen.
In de gesprekken is iedereen zó open, zó pijnlijk eerlijk, zó kwetsbaar. Het is echt nogal wat om je zo op te stellen op tv. Het kan niet anders dan dat het komt door Hugo en Adelheid, die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten, niet oordelen maar luisteren, vragen stellen en af en toe rake dingen terugzeggen. Vooral Adelheid is daar een meester in.
De serie maakt het niet mooier dan het is. Bepaalde dingen zijn niet meer te veranderen met de dood in de ogen, hoe graag je dat ook wil. Maar soms maakt gezien en gehoord worden al een heel verschil.
Comments